صبا در نمایشگاه MBC

 امروز با صبا و بابایی رفتیم نمایشگاه کودکان. معمولا نمایشگاه خوبیه و دختری اینجور جاهارو دوست داره. از دور که بادکنکارو دید طبق معمول دستاشو گذاشت روی گوشاشو شروع کرد به غر زدن که میترسم میترسم. منم تازگیا دیگه از پس گریه هاش بر نمیام تهدیدش کردم که اگه بخواد اینجوری ادامه بده از همینجا برمیگردیم خونه و نمایشگاه بی نمایشگاه! خلاصه رضایت داد و با ورود به سالن اولی و دیدن اونهمه بچه و غرفه هایی که مخصوص نی نیا بود کلی سر ذوق اومد و دیگه همه چی یادش رفت. تمام غرفه ها میرفت تو نقاشی میکرد، بازی میکرد و یه عااااالمه خوش گذروند. ولی به ما هم یه شوک بزرگ وارد کرد اونم وقتی بود که من و بابایی داشتیم با یکی از مسئولین غرفه ها صحبت میکردیم که یکدفعه متوجه شدیم صبا خانم نیست، حالا من و بابایی اینور و بگرد اونورو بگرد نخیر از وروجک خبری نیست، دیگه داشت گریم میگرفت همش احساس میکردم یه جا وایساده و گریه میکنه، صدایه گریش تو گوشم بود که داشت منو صدا میکرد و منم نمیدونستم کجاست............. تا اینکه بابایی صدام کرد و گفت پیداش کرده! فسقلی واسه خودش تنهایی رفته بود تو یکی از غرفه ها و داشت نقاشی میکشید. تو اون لحظه نمیدونستم بخندم یا گریه کنم از دستش.ولی بازم خداروشکر که زود پیداش کردیم ولی همون مدت کم هم خیلی سخت و وحشتناک بود. خدایا ممنون که دارمش حتی با همه ی شیطونیاش!